Snoer mijn lippen...

Stauw watten in mijn neus: ik ruik je walmen,
Snoer mijn lippen samen: ik kan je proeven.
Doof mijn ogen uit: ik zie je staan,
Schroei mijn oren dicht: ik hoor je spreken.
Zelfs zonder voeten kan ik tot je gaan,
Zelfs zonder mond nog zal ik om je smeken.
Ja, ruk mijn armen af en ik omvat
je met mijn ziel als met een hand,
bind mijn hart af en mijn hoofd zal bonzen;
en zet je ooit mijn brein in brand,
nog zal mijn hele lichaam van jou gonzen.

Geschreven door

-illusie-

Reacties op dit gedicht

-illusie- vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Albrecht Paul:	Dinsdag, augustus 27, 2002 23:37
Zo wreed zijn voor jezelf uit liefde, dat heet esclavage d'amour in "Histoire d'O". Je moet wel wanhopig verliefd zijn, Illusie! Ik hoop dat hij zoveel niet van je zal vragen, maar je hebt het wél aangeboden. 'Stouw' is met O-U, dat wel.

Over dit gedicht

Auteur: -illusie-
Gecontroleerd door: Cartooneke
Gepubliceerd op: 27 augustus 2002
Thema's: [Verlangens]