Een rottig brandend gevoel,
heb ik nu vanbinnen,
zoiets wat je voelt,
waar je niets tegen kan beginnen.
Misschien beeld ik me het in,
dat er helemaal niets is,
toch lijkt het op een beet van een slang,
die nu lachend zit te kijken met zijn vreselijk gesis.
Ik blijf vast geketend
in de diepste put van mijn gedachten,
misschien kan alleen liefde,
deze pijn weer komen verzachten.
je weet dat ik je doodgraag zie,
en ik weet dat ik toch te snel wil gaan,
maar ik kan je wel zeggen,
dat misschien mijn liefde voor jouw wel eeuwig zal bestaan.
Ik mag deze woorden niet zeggen van jou,
en ik weet het goed genoeg,
deze woorden hoor je niet graag,
en zijn voor jou veel te vroeg.
maar ik kan het niet laten,
om te zeggen dat ik je graag zie,
het is als een brouwsel,
van pure magie.
je bent er nog niet klaar voor,
maar ik ga nu echt wel wachten,
wachten tot de tijd aanbreekt,
en hopen dat dit onze pijn kan verzachten...