Je was een meisje van nog geen 19 jaar, een mooi leven, blauwe ogen en blond haar.
Je hoefde alleen maar iets weg te brengen maar kwam nooit meer terug, je leven was weg en dan wel heel erg vlug. Ik kon niet geloven dat jij het was, totdat ik de overlijdings advertenties in de krant las.
En helaas stond daar jou naam bovenaan, ik snap niet dat god jou zo jong heeft laten gaan.
Dat auto ongeluk heeft jou mooie leven van je ontnomen, je vrienden en familie durven alleen nog maar te dromen dat jij terug zou komen.
Was je maar niet weggegaan en die videoband thuis gelaten, dan had je nu misschien nog vrolijk kunnen lachen en praten.
Je was zo'n meisje die tegen iedereen lachten, je deed er alles aan om andere de pijn te verzachten.
God had jou nooit moeten kiezen, familie en vrienden hadden jou nooit mogen verliezen.
Ik had dit echt nooi verwacht,
Lieve Charissa rust zacht.
Veel liefs.......
Dit gedicht heb ik geschreven voor Charissa ten Bloemendal ze is overleden om Vrijdagavond 28 Juni 2002 te Breda en dat had nooit mogen gebeuren.