Mijn hart bloed en schreeuwt van de pijn,
waarom moeten er dagen als deze zijn.
Verteerd door verdriet, alweer storm in je kop,
zo denk je dat je er bent, maar dat houd maar niet op.
Je wil het een plekkie geven, maar ze staaan het niet toe,
je zit vast in je emoties, je word het knokken moe.
Je houd rekening met die ander, want die hebben verdriet,
maar dat je er ook onderdoor gaat, ze zien het niet.
Je moet maar weer verder, heft je hoofd maar weer op.
Gedwongen door anderen ben jij degene,
die maar weer alles weg stopt.
Wat ze niet weten, is dat het nooit verdwijnt,
onverwerkte emoties, zorgen ervoor
dat je langzaam weg kwijnt.
Ongemerkt zak je dieper, weg in je verdriet,
maar de ander zal het nooit weten, ze zien het gewoonweg niet.