Ik voel me stom.
Oh, wat ben ik dom.
Geen enkel mens die mij verstaat,
die niet weet wat er nu in mij omgaat.
Alleen ik ben er mij van bewust,
laat me gewoon eventjes met rust.
Niemand kan me tot kalmte sussen,
alleen als hij mij nu zou kunnen kussen.
Ook al klinkt dit voor jullie stom,
ik wou toch dat dat even kon!
Maar het is te laat,
ik weet dat dat niet meer gaat.
Die kans heb ik laten schieten.
Echt wel stom, want hij had me veel te bieden.
Nu is hij weg,
weer heb ik die pech.
Hij woont hier ver vandaan,
alsjeblief laat me even begaan.
Sorry als dit niet duidelijk is.
Maar niemand kan dit begrijpen.
Niemand weet hoeveel ik hem mis!
Ik herinner mij nog hoe hij
mijn hand vastnam.
Even werd ik bang.
Maar dat moest heus niet,
bij hem voel ik me veilig.
Even voel ik weer die arm om me heen,
hij is niet zoals iedereen.
Hij is zo lief en zacht,
echt wat je van zo'n soort jongen verwacht.
Ik weet dat ik hem nu heel erg zal moeten missen,
maar hij is niet uit mijn gedachten te wissen!
In mijn hart zal hij altijd blijven bestaan,
daar laat ik hem nooit meer gaan.
Ik sluit even mijn ogen,
plots begin ik te dromen.
Ik zie alles weer gebeuren,
kom nou niet treuren!
Ik moest jou laten gaan,
maar weet dat je in mijn hartje zal blijven bestaan!!!