Leo
Jou zie ik op een dia
van een warme zomerdag
tussen glund’rende gezichten
als eentje die met mysterieuze lach
de lens in blikt.
Dan kijk ik naar een prentje
op een begrafenis
en zie opnieuw een foto -
je bent nu wel wat ouder
maar opnieuw is er die lach.
Jaren liggen zwijgend
tussen beide fotos in.
Veel te kort lijkt mij dit leven -
onafgewerkt nog -
tussen streepjes en een komma
is nu plots
een vraagteken geplaatst.
Waarom geen uitroep - orgelpunt?
Omdat, ons kleine mensen,
de grootsheid van het Plan ontgaat
voor ieder van ons uitgetekend,
als blauwdruk in ons hart bewaard.
Vertrouwen zonder vragen -
is dat teveel gevraagd?
Stil zijn, onbevangen open
voor wat nooit uitgesproken wordt.
Maar diep vanbinnen groeit
het alomvattend weten:
een baken als een levensdroom.
Die foto en die dia -
en alles van daar tussen in -
slechts één moment
een teken van herinnering.
Het ga je goed, nu, Leo,
Daar aan de overzij’
Rob