Ik wordt al helemaal stil bij de gedachtes
dat ik je weer zal zien.
Alles zal ik je dan weer geven
wat je heb verdient.
Elke keer weer word ik blij bij die gedachtes,
elke keer weer wens ik dat de dag snel zal gaan.
Zodat ik je weer kan omhelzen
en de tijd om me heen stil blijft staan.
En wat doet die spanning dan weer verdwijnen
als ik eenmaal bij je bent,
wat laat mij je steeds weer verlaten
met een heel erg groot verdriet.
Waarom altijd moet dit zo eindigen, wat ik zie de goede kanten niet.