Terug thuis na die mooie lange dagen met jou.
Nu voel ik jouw armen niet meer om me heen,
nu hoor ik jouw stem niet meer
die me zachtjes vertelt
dat het allemaal wel weer goed komt.
Ik voel alleen de eenzaamheid, nog meer dan ooit tevoren.
Ik hoor alleen de stilte, en het zachte ruisen van de wind.
Ik zie alleen de regen die zachtjes op de ramen tikt
als de tijd die langzaam voorbijschuift,
nog trager dan ooit tevoren.
Maar ergens hoor ik nog wel ons gelach,
onze lange gesprekken,
en zie ik de zon nog op onze blije gezichten dansen.
Ergens denk ik nog aan al die fijne momenten,
aan het geluk dat ik die mooie lange dagen heb gevoeld.
Soms zou ik wel willen terugkeren,
terug naar al die mensen die me gesteund hebben,
terugkeren naar die plaats waar ik nergens aan hoefde te denken.
Maar ik moet hier proberen verdergaan,
en denken aan wat jij me hebt gezegd.
Nee, ik mag niet weemoedig zijn.
Ik moet doorgaan, zoals jij me hebt gezegd.
Doorgaan en aan al die fijne momenten denken.
Ik moet het slechte achter me laten
en mijn hart openstellen voor nieuwe dingen.
Je hebt me zoveel geleerd,
en me zoveel dingen laten inzien.
Nu pas besef ik dat er nog
zoveel mooie dingen zijn om voor te leven.
En ik zal het proberen om door te gaan voor jou.