Stille wens...
Als kind had ik maar een wens,
maar die wens snapte geen enkel mens.
Alles wat ik wilde was een gelukkig gezin,
maar dat zat er voor mij totaal niet in.
Elke dag was er wel wat,
ons gezin zat in een diep zwart gat.
Mijn ouders schreeuwden af en aan,
en ik? Mij zagen ze niet eens staan.
Alles wat ik deed het was nooit goed,
als kind weet je dan toch ook niet wat je moet.
Elke dag stond ik toch weer op met een lach,
hopend dat er iemand was die mij verdiet zag.
Uiteindelijk zijn mijn ouders gescheiden,
0mdat de kinderen niet mochten lijden.
Deze beslissing kwam toch wel wat laat,
de kinderen waren er zeker niet bij gebaat.
De problemen kwamen echter pas erna,
bij wie ga je wonen? Je pa of je ma?
Ik maakte de keuze naar ma te gaan,
maar mijn leven ging daar naar de maan.
Van mijn keuze heb ik nu nog altijd spijt,
ik moet nu veel inhalen van m'n verloren tijd.
Ik ging terug naar mijn pa, opzoek naar geluk,
dat heb ik gevonden en dat gaat niet meer stuk.
Ik ben uiteindelijk goed terecht gekomen,
nu mijn wens gelukkig toch is uitgekomen.
Gaandeweg had ik dit niet meer verwacht,
dit geluk te vinden wie had dat ooit gedacht.
groetjes cesarina