Einde
De tijd strijkt langzaam voorbij
en steeds meer vragen dwalen rond in mij
Ik zou jou zo veel willen geven
zoveel mooie dingen met je willen beleven
Maar waarom kan dit dan niet fijn?
Waarom moet het toch zo anders zijn?
Ik zou je willen strelen en lieve woorden fluisteren
en naar de stem van jouw hart willen luisteren
Maar waarom moet het anders zijn?
Je liet me geen andere keus.
De beslissing viel me dan ook heel erg zwaar.
Ik heb gezocht naar oplossingen geloof me heus.
En toch voel ik me nu zo raar.
Wat is zo’n keuze snel gemaakt.
Althans de woorden gezegd: “Ik ga”
En als je dan ook nog ziet en van hem hoort dat het hem niet heeft geraakt.
Dan weet ik als zijn vrouw meteen waar ik sta.
Was de verliefdheid of het houden van dan gedoofd?
Voelden hij wel nog wat voor mij?
Of heb ik te lang in die droom van puur geluk geloofd?
Waarom kunnen wij niet altijd samen zijn, ik en jij?
Wij hebben nooit elkaar onze gevoelens laten weten.
We waanden ons veel te lang in stilte.
Misschien daarom dat we elkaars behoeftes zijn vergeten.
En ons samenzijn veranderde in spanning en kilte.
Ik heb je alles beloofd toen we trouwden.
Blijkbaar heb ik niet aan die beloften voldaan.
Ik heb altijd van je gehouden.
Je zult nooit weten hoe veel neem dat maar van me aan.
Ik hoop in ieder geval dat je geluk zal wederkeren.
Dat je iemand vindt die je wel alles wat je nodig hebt kan geven.
Ik zal blijkbaar het een en ander nog moeten leren.
Alvorens ik weer gelukkig zal worden in mijn leven.
Veel liefs en geluk