de hemel te zien het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen de tanden het smaakt naar aarde en ik ben weer terug rol me op mijn rug om dankbaar de hemel te zien wil melker 21/02/2015