medeleven
langzaam schoven muren
in vervreemding nabij
nog had ik perspectief
maar een diepe angst
nam plotseling bezit van mij
ben naar buiten gegaan
onder de beklemming vandaan
maar niemand keek me aan
allen op pad naar hun doel
in een strak afgemeten pas
ik stond daar alleen
het spel dat zij speelden
was mij onbekend maar
zij waren met velen
inwisselbaar zonder end
er zat geen leven in dit
maatschappelijk bewegen
slechts hout en steen
als restanten uit het vergaan
van een ooit vorig bestaan
dit schouwspel baarde
mij angst voor een desolaat
leven door de medemens vergeten
ik had schaduw en als hoop de dood
die mij glimlachend medeleven bood
wil melker
17/10/2017
lodi: | Woensdag, oktober 18, 2017 02:58 |
Dagelijks leven in onzekerheid nergens bij te horen, onverstoorbaar weeg jij je wegen af het benauwd je niet wetend hoe de dag verlopen zal, je weet enkel de sporen die jij achter laat te lezen is op papier elke stap verdriet vreugde, ze zullen je lezen en herlezen in de door jou omschreven leven... liefs lodi |
|
Jadzia: | Dinsdag, oktober 17, 2017 21:58 |
Een stille welterusten van Jadzia | |
EXPLICIT: | Dinsdag, oktober 17, 2017 15:20 |
Zo kan de dood ook troost bieden... Mooi Wil. | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, oktober 17, 2017 11:06 |
tranen!! | |
wervelende regenboog: | Dinsdag, oktober 17, 2017 09:52 |
eenzaamheid door het langs elkaar heen leven...elkaar niet zien... indringend vertolkt Wil fijne dag wr |
|
teun hoek: | Dinsdag, oktober 17, 2017 09:17 |
nood , waar dan ook om ons heen. kijkend en berustend , vol mededogen. th |
|
Anneke Bakker: | Dinsdag, oktober 17, 2017 08:32 |
Stel me een rouwstoet voor Wil, waar je bij stilstaat en in gedachte glimlachend jouw medeleven betuigt. mooi sereen gedicht laat je ons lezen. Wens jou een mooie dag in de herfst van ons leven. Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 17 oktober 2017 | ||
Thema's: |