’t Is zowat een jaar geleden,
sinds die laatste schaterlach.
Hij leeft vaak in het verleden,
je ziet dat aan zijn oogopslag.
Hij heeft afscheid moeten nemen,
van zijn kleine lieve meid.
Door het falen van systemen,
raakte hij zijn dochter kwijt.
Niemand zag wat of er speelde.
Niemand geloofde wat hij zei.
Dat hij zich maar wat verbeelde;
maar het einde was nabij, . . . .
Toen men hem toch serieus nam,
was het duidelijk te laat.
Overheden zijn vaak heel stram.
Dat is waarom het zo gaat.
Zijn gevecht tegen systemen,
vult nu heel zijn werkelijkheid.
Maar zijn pijn zal niet afnemen,
want zijn dochter is hij kwijt.
In haar trieste, diepe, waanzin,
nam ze ook haar dochter mee.
Radeloos liep ze het meer in,
naar het eind voor alle twee.
Dat nu aandacht wordt geschonken
aan het meters dik dossier,
is omdat ze zijn verdronken
in de oude Zuiderzee.
Isabelle was net twee geworden