De bomen huilen..
Traag lopen de druppels langs de verweerde stammen,
dwars door knoesten en uitgeholde jaren,
tot ze als kristallen,
in kleurrijke facetten,
breken..
Het spiegelt,
glinstert.
Zo vroeg, hoort niemand,
het water spreken,
als het langzaam in haar aard verdwijnt.
-
De nevel legt, dwingt,
een sluier van mystiek.
Over akkers, velden,
einders die het bos zo nakend,
in haar ziel laat zien.
Het is,
misschien,
de nieuwe morgen,
die als een waterige zon,
haar vingers blekend,
door de lakens,
van de winter schijnt..
-
Solitair: | Woensdag, december 14, 2016 20:07 |
Graag gelezen en bedankt voor al jouw aardige reacties. | |
september: | Dinsdag, december 13, 2016 22:27 |
Heel mooi. Om aandachtig en langzaam te lezen. Klasse |
|
Clarice: | Dinsdag, december 13, 2016 20:29 |
Ja heel mooi, John. Als je de bomen nu ziet, zou je niet denken dat ze binnenkort weer in het groen staan. Hoe de natuur zich herpakt... Gts, Clarice | |
patsas64: | Dinsdag, december 13, 2016 17:20 |
Wauw, mooi zeg! | |
ela: | Dinsdag, december 13, 2016 09:54 |
Je zou mij bijna overtuigen de winter mooier en beter te vinden dan elk ander seizoen, de winterpracht beschrijf je fantastisch mooi. ela |
|
teun hoek: | Dinsdag, december 13, 2016 09:51 |
romantisch vorm gegeven. h. gr. th | |
Anneke Bakker: | Dinsdag, december 13, 2016 08:40 |
Mooie winterse mystiek heb je in dit gedicht gelegd John, de natuur weer eer aangedaan. Fijne dag wens ik je. Anneke |
|
Stroejaro: | Dinsdag, december 13, 2016 08:40 |
Geweldig mooi! | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, december 13, 2016 01:42 |
grote klasse en mooi die achtergrond erbij |
|
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: John Kroos | ||
Gepubliceerd op: 13 december 2016 | ||
Thema's: |