Met je laatste adem
Met je laatste adem
Met je laatste adem,
piepend of reutelend
maar altijd als een zucht,
verlaat je,
plotseling of na oneindig lijden,
de woning die voor zovelen
tot een gevangenis werd.
Met je laatste adem,
verdwijnen benauwdheid en pijn,
veranderen zorgen
en sombere gedachten
in een gevoel van gewichtloosheid.
Zwevend als op een zachte windvlaag
in de warme voorjaarszon.
Met je laatste adem
blaas je de dikke laag stof
van het blad met antwoorden,
die je je hele leven zocht
en begrijpt dat gisteren
na morgen komen kan,
dat hier en daar dezelfde plaats zijn,
en dat alles wegvalt
tegenover echte vrijheid van geest.
Met je laatste adem...
Reacties op dit gedicht
| lindy: | Vrijdag, mei 11, 2001 22:19 |
| een heel mooi gedicht, vooral omdat het met mijn opa overkomt die gister is overleden. liefs lindy. | |
| lindy: | Vrijdag, mei 11, 2001 22:18 |
| een heel mooi gedicht, vooral omdat het met mijn opa overkomt die gister is overleden. liefs lindy. | |
| catharina: | Woensdag, november 22, 2000 19:27 |
| mooi hoor... | |
| ilona: | Woensdag, november 22, 2000 15:11 |
| heel erg mooi omschreven | |
| bernd ebbo: | Woensdag, november 22, 2000 14:11 |
| o.k.dan! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Heraclitus VII | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2000 | ||
| Thema's: | ||