Elk kind wordt geboren als zijnde een moederskind,
die band is sterk.
Zij drukt haar stempel op de opvoeding,
en vaak is het kind in vervoering.
Want zij is de levensbrenger.
En ieder kind groeit op,
tot het moment komt.
Om op eigen benen te staan,
dan gaat het erom spannen,
maakt het zijn entree,
in de wereld der mannen.
Dat voelt als een initiatie,
het kind weekt zich los van zijn moeder.
Doet het kind dat niet,
dan wordt het nooit echt volwassen,
en dan wordt het oppassen.
Want zo'n kind is zelden zelfbewust,
en zelfstandig.
Ach was het maar een beetje opstandig,
in plaats van zo heel omstandig.
Dan wist het tenminste:
Ik ben ik, en jij bent jij.
Ieder mens moet opgroeien,
en met zijn eigen riemen roeien.
Anders is zijn lot te verfoeien.
Als dat eeuwige moederskind,
dat nooit aan zijn eigen leven begint....