Mijn allerliefste opa.

Daar lig je dan,
diep in gedachten verzonken.
Met die vage blik in je ogen.
Ogen die vroeger nog zo mooi blonken.

Je wil ons nog zo veel vertellen,
maar het is de pijn die je hindert.
En ik, jij, kortom de hele familie hoopt
dat het binnenkort wel wat mindert.

Niemand vecht tot het einde zoals jij,
Je wil en zal niet opgeven want je weet
dat je alles betekent, voor ons.. en voor mij!
En toch komt het moment.. we laten je vrij.

Je bent echt de beste opa die een kind zich kon wensen,
u was zo te vertrouwen, veel betere dan andere mensen.
Ik wou alleen dat je kan gaan zonder pijn,
met de gedachte dat het genoeg is, en goed zal zijn!

Ik ben alleen bang voor de tijd die komen gaat,
ik mag er niet aan denken dat je ons alleen laat.
Opa, besef dat we dit echt menen,
Er is veel meer dan een ziekte nodig om u van ons weg te nemen!

Waar je ook bent, ik weet dat u naar me lacht..
Het komende uur, de komende dag, de volgende nacht..

Dit gedicht heb ik precies een jaar geleden geschreven.
Diezelfde nacht stierf mijn opa.
Ik las het ook voor op de begrafenis.
En zelfs na een jaar mis ik hem nog altijd even hard.