Agniet
Foto van mijn zus,
Verstild beeld van een leven,
Een mens als gegeven.
Alleen nog tastbaar op papier,
Is de herinnering nog hier
Voorbij alle beloftes en dromen,
Rest slechts het vertrouwde voorkomen.
Een moment van aanwezig zijn,
Ontdaan van doorleefd verdriet en pijn.
De tijd heeft jou niet aangetast,
Je hebt je wezen hier niet aangepast.
Weg, uit het hier en nu, vergaan,
Ben je in een andere dimensie opgegaan
Het beeld toont mij jouw wezen;
In jouw blije ogen, kan ik lezen,
Dat geluk soms langs kwam,
Jou je zorgen even benam
Weg ben je, waar naar toe,
Het eeuwig vechten moe.
Met een diepe zucht ten afscheid,
Beeindigde je de verloren strijd.
Gemis, een leegte, grote weemoed;
Mijn herinneringen zijn zo goed.
Saamhorigheid en gelijkenis
Waren in mijn leven van grote betekenis.
Op papier zoek ik jou,
Je aanwezigheid verdrijft even de kou;
In mij herkenning van onze band,
Een diep gevoel waarin ik nu verzand.
lexx: | Donderdag, maart 22, 2007 20:41 |
Goeie bewoording! alsof je niet uren gebocheld over je toetsenbord moet zitten zoeken Zou ze wel ietwat inkrimpen,mijn bescheiden mening :) |
|
Windwhisper: | Donderdag, maart 22, 2007 19:10 |
Dat lijkt me toch een diep verdriet, je zoekt nog steeds verbondenheid, sterkte en liefs Cobie |
|
Auteur: Zenya | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 maart 2007 | ||
Thema's: |